Ousc de Monica Cigolla

Cotant che chista sènta ge volea bon ai fascegn, se l veit de chel che la é vegnuda ju dal ciel per star en trà de ic. La ge à dat tant bon ejempie che degun fascian rua più al infern. L diaol no era bon da capir parcheche no vegn più ju n’ànema te so regn e l é vegnù vestì da gran segnor su te Fascia.

Enlaùta l era duta la jent te lejia sa Sènt’Uliana e l à cognù spetar fin che l era fenida la dotrina per ge vegnir sora parcheche jia tant mal si dafares. Ma apena che l à vedù vegnir fora da lejia Sènt’Uliana, l à sapù dut. L se à sfreà apede ela, per la ciapar te trapola, che la ge deide a el e no al Segnoredio. L ge à emprometù beleza, ton e melaur, ma no la ge é garatada. La sènta no l’à scutà e la ge à dit che l se n vae tal inom del Segnoredio. 

Apena l’à dit fora chel inom sènt, l malan l à trat fora n braie, l ge à dat na veiada piena de rabia e l é doventà na fiama e l é se n jit su per chi crepes e da la prescia l à forà n busc, n cadrat de cater pie, te Roda de Vaél par passar fora. La Sènta se à sentà sul mur da la cortina e la ge à contà a la jent sperduda che che l malan aessa volù.

Dal gran gra vers Sènt’Uliana i Fascegn ge à fat più tart na bela fegura co la spada te man dreta e che la mena co la cencia l malan dut spaventà con na ciadena do sé, e i l’à metuda sul utar de lejia.

Hugo de Rossi, Fiabe e leggende della Val di Fassa, ICL 1984, p. 82 (ms. za. 1920)